Verlies
Bijgewerkt op: 29 mrt. 2021
Als student van 23 verloor ik mijn eerste grote liefde.
Ze zette me ooit -op een dag- als de bliksem in vuur en vlam en na die eerste inslag waren we met elkaar versmolten en lieten elkaar niet meer los. Het was innig.
Mijn ouders waren niet gelukkig met mijn keuze. Mijn vlam voldeed niet aan de normen die mijn omgeving stelde aan een toekomstige vrouw van een domineeszoon. Derhalve stelden zij alles in het werk om dat aan ons beiden duidelijk te maken. Daar ik met 23 jaren nog niet geheel opgewassen was tegen de systemische druk van ouders en kerk, maakte mijn lief de verkering uiteindelijk uit.
Kort daarna vernam ik dat ze ernstig ziek was. Mij liet ze niet meer toe in haar buurt, hoezeer ik ook bij haar wilde zijn. Korte tijd later overleed ze en ik werd zelfs voor de crematie niet uitgenodigd. Ik was haar nu echt kwijt.
Het zou zo’n 30 jaar duren voordat ik zou inzien, dat ik met dit verlies – volkomen onbewust - lang heb rondgelopen. Het brute einde van een voor mij grote liefde, dat door de dood zo definitief was gemaakt, maakte mij niet los van haar, maar bond me aan haar. En ik wist het niet.
In mijn huwelijk, jaren later, zou dit ertoe leiden dat ik vermoedelijk niet echt geheel beschikbaar ben geweest voor mijn vrouw. Er volgde dan ook een echtscheiding, die ik geweten heb aan van alles, behalve aan mijn gebondenheid aan dat eerste grote verlies. En daar lag de sleutel. Ik heb mijn verlies alsnog aangekeken en kan mij nu weer echt verbinden in een partnerrelatie.
In mijn werk als coach van mensen die van hun plek af zijn geraakt is er ook vrijwel altijd verlies dat een belangrijk thema is in hun leven. Mensen die je ontvallen, een baan die je verliest, een kind dat je niet meer ziet, een ongeval waardoor je dingen niet meer kunt, je eigenheid inleveren onder druk van je omgeving ..…
Onbewust speelde verlies mij heel lang parten. Het heeft me gebracht dat ik het nu bij anderen goed herken. En je kan helpen om met het verlies anders om te gaan.