Die vraag komt bij me op als ik lees over Pieter, die zich in dit artikel kerkverlater noemt. Het woord kerkverlater geeft eigenlijk het antwoord al: wegwezen! De nieuwe bestemming? Die komt later wel …
Veel mensen in deze wereld verlaten hun plek. Je kunt je geloof vaarwel zeggen, maar ook je vaderland. Het voelt in principe hetzelfde. Maar waar ga je dan naartoe, wat komt er daarna?
Vertrekken kan natuurlijk ook gewoon fysiek: veel mensen ontvluchten hun land of streek omdat ze zich onveilig of onwelkom en niet meer thuis voelen. Ook voor hen geldt: waar naartoe? Na een eerste opvang op een vaak niet zelf gekozen plek wil een mens toch graag weer autonomie en zelf de koers bepalen. En dan is het fijn als daarvoor hulp beschikbaar is.
Voor mensen die hun land moesten ontvluchten hebben we instanties als een COA om die hulp te geven. Maar wie een kerk of geloof verlaat, worstelt meestal zelf een paar jaren, soms een groot deel van het leven. Na de “deconstructie” (“ook een niet-gereformeerde monteur kan goed werk leveren”) is het fijn als er weer geconstrueerd kan worden aan een vrij leven. Daarvoor bestaat ook hulp, bijvoorbeeld via https://dogmavrij.nl/hulp-nodig/
De shit uit je verleden is de mest voor je toekomst. En die toekomst, daar wil je toch in vrijheid naartoe? Want na een poosje in een asiel of vrijplaats heeft ieder mens weer een doel nodig om autonoom en vrij op af te koersen.