,,Jij was een ongelukje''
Bijgewerkt op: 29 mrt. 2021
Ze heeft het haar leven lang gehoord: “Jij was een ongelukje”.
Een kind dat dat hoort, zal dat gauw interpreteren als “jij had er eigenlijk niet mogen zijn”. Ook Chantal had dat gehoord. Vaak. Op verjaardagen, zo in de verhalen die in een familie rondgaan. Terloops uitgesproken, maar met een o zo verwoestende uitwerking!
Ze was erg haar best gaan doen om haar bestaan toch te gaan rechtvaardigen; ze leerde zichzelf alles goed te doen, goed te leren op school, misschien kon ze toch nog de waardering krijgen van haar ouders en zouden ze toch nog blij worden met haar bestaan. Zo werd ze een voorbeeldig kind, maakte carrière, knokkend voor erkenning. Erkenning die ze maar niet leek te kunnen vinden.
Als ze al jarenlang getrouwd is, merkt ze voor het eerst haar uitputting op. Ook in de relatie met haar man ontdekt ze haar gevecht voor aandacht, “zie mij!”. Het zorgt voor rimpelingen in de relatie. Ze ontdekt haar behoeftigheid, die schier onvervulbaar is. In de opstelling die we doen staat ze alleen, haar ouders op afstand van haar, verbonden met en gericht op elk hun eigen lot. Het aankijken van dat feit emotioneert haar diep.
Als we in de opstelling langzaam proberen elkaar te gaan aankijken, komt er rust. Je ouders kunnen zien in wie ze werkelijk zijn, met al hun beperkingen en met hun eigen – soms zware – geschiedenis, geeft ruimte en rust. Mogelijk kan daarna de afstand afnemen.
En verdwijnt behoeftigheid.